Την ίδια στιγμή, άνθρωποι σε παράλληλα σύμπαντα του πραγματικού κόσμου || By Zoi Vouzika

Χρόνος χωρίς συγχρονισμό

Ο χρόνος, όπως τον ξέρουμε, είναι κοινός. Οι δείκτες του ρολογιού κινούνται το ίδιο για όλους. Όμως ο χρόνος της ζωής - αυτός που μετριέται σε εμπειρίες, ανάγκες, φόβους και ελπίδες - είναι ριζικά διαφορετικός. Για άλλους είναι “ώρα για γυμναστήριο”, για κάποιους είναι “ώρα για απόφαση ζωής ή θανάτου”.

Οι σιωπηλές αντιθέσεις

Το πιο οξύμωρο είναι πως αυτές οι ζωές συνυπάρχουν. Ο κόσμος δεν σταματά για να πενθήσει. Ένας γάμος γίνεται, ενώ κάπου αλλού κάποιος πεθαίνει. Κάποιος ανοίγει σαμπάνια, ενώ ένας άλλος ανοίγει μια κονσέρβα τελευταίας ανάγκης. Κάποιος επιλέγει ανάμεσα σε latte ή capucino, ενώ ένας άλλος διαλέγει ανάμεσα στο να φάει ή να κρατήσει φαγητό για το παιδί του.

Την ίδια στιγμή που ανοίγεις το ραδιόφωνο να ακούσεις τις πρωινές ειδήσεις, κάποιος ανοίγει τα μάτια του μέσα σε ένα κελί. Δε θυμάται αν είναι μέρα ή νύχτα. Δεν έχει σημασία πια.

Την ίδια στιγμή που ένα παιδί γελάει στην παραλία, ένα άλλο φωνάζει μέσα σε ένα καταφύγιο. Την ίδια στιγμή που στο Παρίσι φωτογραφίζουν το ξημέρωμα με τα φίλτρα της αισθητικής, σε κάποιο υπόγειο ένας άνθρωπος φωνάζει χωρίς να τον ακούει κανείς. Ούτε ο Θεός.

Ζούμε όλοι στο ίδιο λεπτό. Αλλά όχι στον ίδιο κόσμο.

Έχουμε μάθει να βλέπουμε μόνο τον δικό μας μικρόκοσμο. Ξυπνάμε, ντυνόμαστε, βιαζόμαστε. Ποστάρουμε ένα story, διαλέγουμε χρώμα κραγιόν, γκρινιάζουμε για τη βροχή για την κίνηση, για την ζέστη. Δεν είναι κακό. Είναι ανθρώπινο. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, πιο αληθινό, πιο βαρύ, που αν το κοιτάξεις για πολλή ώρα στα μάτια, ίσως ραγίσεις.

Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να παλεύουν. Όχι να εξελιχθούν. Να επιβιώσουν. Και κάποιοι άλλοι... γεννήθηκαν απλώς σε λάθος χώρα. Σε λάθος εποχή. Σε λάθος σύστημα. Κρατούμενοι σε υγρά υπόγεια, δέρνονται μέχρι να ξεχάσουν το όνομά τους. Φυλακισμένοι όχι για έγκλημα, αλλά για ιδέα. Για λέξη. Για σκέψη.

Από την άλλη, άνθρωποι που έχουν μεταμορφωθεί σε βασανιστές. Που ξεχνούν πως ο άλλος είναι άνθρωπος. Που βασανίζουν μεθοδικά, με απόλαυση. Το πιο τρομακτικό δεν είναι το τέρας. Είναι ο άνθρωπος που επέλεξε να γίνει τέρας.

Και εγώ, την ίδια στιγμή, κάθομαι στο τραπέζι μου. Με το φως να μπαίνει από τις γρίλιες. Και νιώθω ντροπή. Και θυμό. Και ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη. Που μπορώ να γράφω. Να λέω. Να θυμάμαι. Που έχω ελευθερία. Που έχω φωνή.

Την Ίδια Στιγμή – πίσω από την κουρτίνα

Nitin Shivaprasad 

Την ίδια ακριβώς στιγμή που κρατάς το φλιτζάνι του καφέ στα χέρια σου, κοιτώντας το φως να διαπερνά τα σύννεφα, κάποιος άλλος ψάχνει νερό σε ξερή γη. 

Ο χρόνος κυλάει για όλους το ίδιο. Μα όχι η ζωή. Δεν είναι δίκαιη, δεν είναι συμμετρική. Είναι παράλληλη. Υπάρχουν χιλιάδες σύμπαντα, που συνυπάρχουν χωρίς ποτέ να τέμνονται. Ο καθένας μας ζει το δικό του. Κι αυτό, κάποιες φορές, είναι προνόμιο. Άλλες φορές, τιμωρία.

Είναι σχεδόν παράλογο και όμως είναι η αλήθεια μας: ζούμε όλοι ταυτόχρονα, μα σε άλλους κόσμους. Σαν να υπάρχουμε σε παράλληλα σύμπαντα που δεν χωρίζονται από το διάστημα, αλλά από την πραγματικότητα που ο καθένας βιώνει.

Σαν να υπάρχουν κουρτίνες

Ζούμε πίσω από κουρτίνες. Ύφασμα πυκνό, μεταξένιο για κάποιους, ξεσκισμένο για άλλους. Δεν βλέπουμε πάντα πίσω από αυτές. Δεν αντέχουμε. Είναι πιο εύκολο να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, παρά να κοιτάξεις κατάματα τη φρίκη που μπορεί να γεννήσει ο ίδιος σου ο κόσμος. Είναι βολικό να μη βλέπεις. Να μη σκέφτεσαι. Γιατί πονάει να ξέρεις. 

Πονάει να κατανοείς ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο ό,τι αγγίζεις, είναι και ό,τι αγνοείς.

Max Ovcharenko

Μια ρωγμή στο σύμπαν

Και εγώ; Εσύ;

Εδώ, μπροστά στην οθόνη. Στο σπίτι. Με ησυχία.

Νιώθουμε ασήμαντοι μπροστά σ’ όλα αυτά. Σχεδόν ανήμποροι. 

Σαν το τίποτα να μας περικυκλώνει.

Αλλά μετά θυμάμαι. Το τίποτα μπορεί να γεννήσει κάτι.

Μια λέξη. Μια πράξη. Μια υπενθύμιση.

Ένα βλέμμα σε έναν άλλον άνθρωπο, χωρίς οίκτο, με σεβασμό.

Ένα "όχι" εκεί που όλοι λένε "εντάξει".

Ένα μικρό, ανεπαίσθητο πέταγμα πεταλούδας.

Και κάπως έτσι, ενώ τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει… κάτι μετακινείται.

Είμαστε τόσο μικροί απέναντι σε όλα αυτά. Και όμως… κάτι μέσα μου αρνείται να πιστέψει πως είμαστε ανίκανοι. Μπορεί να μην αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά μπορούμε να του κάνουμε μια γρατζουνιά. 

Ασήμαντοι και παντοδύναμοι

Κι εδώ έρχεται η αντίφαση: είμαστε τόσο μικροί μπροστά στα τεράστια ζητήματα του κόσμου, που σχεδόν νιώθουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και όμως, έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τα πάντα, με τον τρόπο που ένας ψίθυρος μπορεί να γίνει κραυγή, κι ένα απαλό φύσημα να γεννήσει καταιγίδα.

...... εκείνο το μικρό ανεπαίσθητο κούνημα φτερών που, σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα στην άλλη άκρη του κόσμου, ίσως δεν είναι μόνο ποίηση ή φυσική. Ίσως είναι το κάλεσμα να θυμηθούμε πως καθετί που κάνουμε, κάθε πράξη μας, κάθε λέξη, έχει βαρύτητα.

Τελικά;

Μπορεί να μη σταματήσουμε τον πόλεμο. Ούτε να δώσουμε σε όλους νερό. Αλλά μπορούμε να ζούμε με τα μάτια ανοιχτά. Να μοιραστούμε. Να βοηθήσουμε. Να επιλέξουμε με περισσότερη ενσυναίσθηση, λιγότερο εγωισμό.

Γιατί την ίδια στιγμή που διαβάζεις αυτές τις λέξεις, κάπου αλλού, κάποιος εύχεται να ακουστεί.

και η μουσική, πάντα εκεί ,κέρασμα ένα

Μικρό τραγούδι για τις μεγάλες σιωπές ...

πένα| η Ζωή Βουζίκα, Ένα στοχαστικό βλέμμα στις παράλληλες ζωές του κόσμου, στον ανθρώπινο πόνο και στην αθέατη δύναμη του “μικρού”.  

Φωτογραφίες | unsplash 

Στον ίδιο τόνο, δες κι' αυτό  : Ο κόσμος, η ιστορία, η θεωρία και μία σφαίρα άνω τελεία