Χριστούγεννα, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Πριγκιπάτο του Βάσκελχαμ.
Ένας δεκαετής πόλεμος έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του σε αυτήν την μικρή πόλη της Βόρειας Γαλλίας. Οι απλοί πολίτες έχουν εκλείψει, τα μαγαζιά έχουν κλείσει. Πλειοψηφία των κατοίκων; Ο στρατός του Βάσκελχαμ.
Ένα παράξενο φαινόμενο έχει αρχίσει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στις τάξεις του στρατοπέδου: απλοί στρατιώτες αλλά και βαθμοφόροι εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Λιποταξία ή συντεταγμένη επιχείρηση του εχθρού;
Μια πληροφορία έρχεται εξ ουρανού: όλοι οι «λιποτάκτες» εθεάθησαν τη νύχτα της εξαφάνισής τους στην ταβέρνα της «Ρόζας» και, πιο συγκεκριμένα, κοιμήθηκαν με την θελκτική ταβερνιάρισσα.
Ο κλοιός στενεύει, η παρακολούθηση της ταβέρνας γίνεται εντατική, πειραματόζωα-στρατιώτες αποστέλλονται μέσα μήπως και καταφέρουν να αποσπάσουν κάποια πληροφορία. Μα τίποτα.
«Μια κοινή ταβέρνα, όπως όλες οι άλλες» αναφέρει κάποιος. Τι συμβαίνει τελικά μέσα σε αυτήν την μυστηριώδη ταβέρνα;
Λίγα λόγια για το έργο
Η παράσταση είναι ένα πιστό χρονικό των γεγονότων που έλαβαν χώρα κάποια Χριστούγεννα στο Βάσκελχαμ, συμπεριλαμβανομένων και των αποκαλύψεων αναφορικά με την παράξενη δύναμη κάποιας Ρόζας, η οποία άθελά της ευεργετούσε τους δυστυχέστερους των ανθρώπων.
📝Σκηνοθετικό σημείωμα:
Εμπνευσμένοι από το μυθιστόρημα «Ρόζα» του Maurice Pons, τέσσερις ηθοποιοί αποπειρώνται να σκηνοθετήσουν από κοινού μια παράσταση που, υπόκωφα και σαρκαστικά, θέτει ερωτήματα, τα οποία ξεκινούν από τον τρόπο που γράφεται η ιστορία του κόσμου και φθάνουν μέχρι τις βαθύτερες υπαρξιακές μας αγωνίες. Τελικά, υπάρχει ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο;
Οι ευτυχισμένοι έχουν κάποια θέση σε αυτόν; Ποιοι είναι τελικά οι ευτυχισμένοι; Μήπως είναι αυτοί που συμβιβάστηκαν με τη βία του; Ποιος είναι ο ρόλος της βίας στην συλλογική και προσωπική μας ιστορία; Τι παθαίνουν όσοι δεν αντέχουν τον κόσμο αυτόν; Οι δυστυχισμένοι έχουν θέση στον κόσμο μας ή πρέπει να τον εγκαταλείψουν για να λυτρωθούν;
Η παράσταση «Ρόζα» είναι μία «υπαρξιακή κωμωδία» που επιδιώκει, με ανάλαφρη διάθεση και πολύ χιούμορ, να συζητήσει τη ματαιότητα – ή μη – της ύπαρξης, μέσα από την ιστορία ενός ολόκληρου στρατού που ήρθε αντιμέτωπος με μια αινιγματική ταβερνιάρισσα.
«…Θα βγάζαμε τα μεσάνυχτα από τις τσέπες μας και θα ανάβαμε φωτιά…»
Henri Pichette
Η νεοσύστατη ομάδα θεάτρουΔίpus Άpterus παρουσιάζει την πρώτη της δουλειά στην πόλη στην οποία δημιουργήθηκε. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στα πλαίσια του
Φεστιβάλ Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής 2025.
Συντελεστές:
Κείμενο παράστασης: Ιωάννης Καμπούρης, Ανδρομάχη Μπάρδη
Σκηνοθεσία: η ομάδα
Σκηνογραφία / Ενδυματολογία: Νίκη Αγγελίδου
Φωτισμοί: Σωτήρης Ρουμελιώτης
Φωτογραφίες: Βιβή Μπάρδη
Παραγωγή: δίpus άpterus Α.Μ.Κ.Ε.
Ηθοποιοί: Ιωάννης Καμπούρης, Γιώργος Κωνσταντίνου, Ανδρομάχη Μπάρδη, Σωτήρης Ρουμελιώτης
Δημοτικό Θέατρο Άνετον
Παρασκευοπούλου 42,
Θεσσαλονίκη
Η παράσταση περιέχει ακατάλληλη φρασεολογία. Κατάλληλη για άνω των 16 ετών.
Διάρκεια παράστασης: 80’
.jpg)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου