Μια διαδρομή χωρίς χάρτη

 

Μια διαδρομή χωρίς χάρτη, με αποσκευές λέξεις και αποκόμματα καρδιάς.

 Είσοδος στη μνήμη

Βουτάω στα βαθειά του συναισθηματικού μου αρχείου.
Ένα ποτήρι κρασί βοηθά να ξεκλειδώσω και τις πόρτες με τα λουκέτα.

Δεν έχω σκοπό να μείνω για πολύ. Ένα πέρασμα θα κάνω. Να ξεσκονίσω κάτι μισοφθαρμένες λέξεις. Να καθαρίσω κάτι κήπους που γέμισαν αγριόχορτα. Να τακτοποιήσω λίγο κάτι βιβλία με λόγια παντοτινής αγάπης.

Άντε, να ακούσω και κάνα βινύλιο. Από αυτά που ζωγράφισαν στιγμές και συνέδεσαν τον ουρανό με τα άστρα και το φεγγάρι με τους ήλιους της αγάπης και του έρωτα.

Ίσως ανοίξω και εκείνο το κουτί με τα αποκόμματα – εισιτήρια ένωσης και χωρισμού. Με ποιήματα και στιχάκια στο πίσω μέρος, που εκδήλωναν το μεγαλείο της συνάντησης.

Μπορεί να ανοίξω και λίγο τη βαλίτσα με τα όνειρα που κουβαλούσε κάθε στιγμή. Μπορεί και όχι.
Δεν θα μείνω άλλωστε για πολύ – μόνο τόσο, όσο να καταλάβω τι μου συνέβη.

Η διαδρομή χωρίς χάρτη

Αυτή η πορεία δεν έχει οδηγίες.
Είναι το ξυπόλητο περπάτημα προς τη λύτρωση.
Είναι η μεταμόρφωση των "έτσι συνέβησαν" σε "έτσι τα θέλησα", όπως λέει κι ο Irvin Yalom.

Και κάπου εκεί, θυμάμαι:
το να εξουσιάζεις τη διάθεσή σου είναι το παν. Αν δεν υπακούει, μοιραία διατάζει.
Κι εγώ πια δεν υπακούω. Είμαι ανυπότακτη.

Ίσως γιατί έχω σημάδια από μάχες – και από αυτές που απέφυγα, και από εκείνες που δεν έκλεισαν ποτέ.
Ανεξάρτητα από το αν βγήκα νικήτρια ή ηττημένη.

Το δώρο της επιστροφής

Κι αν θελήσω απαντήσεις, ξέρω πια πως χρειάζονται καλύτερες ερωτήσεις.
Αυτό είναι το πιο μεγάλο κέρδος από τα μακροβούτια της ωριμότητας.

Να μην αμφιβάλλεις για τη δύναμη των μικρών αποφάσεων.
Αυτών που χάραξαν, ανεπαίσθητα μα αποφασιστικά, την πορεία σου — στη ζωή, στις σχέσεις, στη δουλειά.

«Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Πάντα μου άρεσε ό,τι ήταν καλύτερο.»
Ουίνστον Τσώρτσιλ

Το τέλος ή η αρχή

Ποτέ δεν βουτάς γυμνός στα συναισθήματα για να μάθεις κάτι που ήδη δεν γνωρίζεις.
Το κάνεις για να σε διαπεράσει, έστω και λίγο, εκείνη η ανατριχίλα.
Αυτή που αναζωπυρώνει τη γλυκύτητα, τον αισθησιασμό, ακόμη κι αν ανήκουν σε μια αοριστία του απείρου.

Αρκεί η έντασή της να σε κάνει να νιώσεις ξανά – μοναδικός, αθάνατος, ή απλώς… ευάλωτος.

«Μπήκα άοπλη, με λέξεις και σιωπές. Βγαίνω γεμάτη – όχι από απαντήσεις, αλλά από δύναμη.»

 Δεν έμαθα τι μου συνέβη. Έμαθα ποια είμαι τώρα.

✍️Ζωή Βουζίκα, εσωτερικοί μονόλογοι 

📷Παναγιώτα Κοκκίνου 

Κερασμένο ..