Είναι θλιβερό, μια ολόκληρη κοινωνία να κάθεται στο βάθρο του καθωσπρεπισμού και ξαφνικά να πέφτει από τα σύννεφα για όσα συμβαίνουν, χρόνια τώρα, σε όλους τους χώρους, σε όλα τα επαγγέλματα, ειδικά με ανθρώπους που έχουν τρόπο και δύναμη να επιβληθούν, να χειραγωγήσουν.
Αλλά είναι και ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά!
Είναι, το σπάσιμο στην αλυσίδα της σιωπής.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η διαφοροποίηση στο ποιος είναι;
Ο παιδεραστής ποιος ο βιαστής κλπ.
Πάντα ήταν αυτοί που έχουν πρόσβαση και δύναμη, σωματική η θέσης.
Αυτό είναι που καθιστά το έγκλημα τους ακόμη πιο ειδεχθές.
Πριν από 4 χρόνια λοιπόν, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια να σπάσει ο κύκλος της σιωπής, με μια δράση που καθιερώσαμε ως δράση ενάντια στην κάθε μορφής βία από κάθε χώρο.
Την βία κατά των γυναικών
Την βία κατά των παιδιών
Την αθλητική βία
Την επαγγελματική και λεκτική βία
Την βία κατά της τρίτης ηλικίας
........
.......
Και το σύνθημα ένα #ΜΙΛΑ ! ΜΙΛΑ ΕΣΥ που είσαι αποδέκτης
ΜΙΛΑ ΟΜΩΣ και ΕΣΎ που γνωρίζεις πως κάποιος είναι αποδέκτης και είναι γείτονας, φίλος σου, γνωστός σου συνεργάτης σου.....ΜΙΛΑ ΜΙΛΑ ΜΙΛΑ!
Προσπαθήσαμε να δείξουμε το τι συμβαίνει σε κάποιον που βιάζεται με όποιο τρόπο, πως καταστρέφονται τα όνειρα του και η ζωή του, πως από θύμα γίνεται ενοχικός και για πολλούς ένοχος.
Δημιουργήσαμε σεμινάρια με κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους, μουσική σκηνή με συγκροτήματα και καλλιτέχνες, θεατρικό έργο με αληθινές ιστορίες γυναικών που ανώνυμα χρησιμοποιήσαμε, για την προβολή της πραγματικής διάστασης της βίας, μέσα από την εικόνα και φωτογραφίες που αποτύπωσαν μια στιγμή του φόβου ενός θύματος.
Όλα αυτά προκειμένου, μέσα από
την" τέχνη και τα γράμματα " ,
να δώσουμε τροφή για σκέψη. Να δείξουμε πως είμαστε όλοι συνένοχοι, όταν ξέρουμε και δεν μιλάμε.
Όταν το ενδιαφέρον μας σταματά στο κουτσομπολιό με τον διπλανό μας και όχι στο πως θα βοηθήσουμε τον άνθρωπο που βιώνει μια κατάσταση απάνθρωπη, εξευτελιστική και νιώθει φόβο και ενοχές μαζί.
H πρώτη ολοήμερη δράση υλοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, προς τιμή τους, όταν κανείς δεν ήθελε ένα τέτοιου είδους 'δύσκολο' θέμα καλλιτεχνικό.
Προς τιμήν της διεύθυνσης του Μεγάρου Μουσικής τότε καθώς και όλου του ΔΣ που μας εμπιστεύθηκε.
Προς τιμήν του κου Π. Νικηφοριδη που διαχειριζόταν τα γυάλινα κτήρια στην παραλία και παραχώρησε δωρεάν για ενάμιση μήνα το χώρο να φιλοξενηθεί η έκθεση φωτογραφίας που δείχνει την βία μέσα από την δύναμη της εικόνας.
Προς τιμήν όλων των τεχνικών που παρείχαν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους, για αυτή τη δράση προκειμένου να ακουστεί το μήνυμα.
Τέλος προς τιμήν του ΔΕΝΤΡΟΥ ΖΩΉΣ, μέλος του οποίου χαίρομαι πολύ να είμαι, που σαν κοινωνικός σύλλογος και χωρίς κανένα όφελος δέχθηκαν τότε να με ακούσουν, να μπουν μπροστά και να συμπράξουν να υλοποιηθεί αυτή η δράση, να καθιερωθεί ως θεσμός.
Χωρίς αυτούς αλλά και τόσους άλλους που δούλεψαν απίστευτες ώρες για όλο αυτό, τίποτα δεν θα είχε πραγματοποιηθεί.
Το μόνο κέρδος και στόχος όλων μας, να γίνει πράξη το ΜΙΛΑ!.
Αποτέλεσμα; "Ενοχλήσαμε" τότε με τον τίτλο, με την φωτογραφία με το θεατρικό με την μουσική κλπ κλπ. χωρίς η ανταπόκριση του κόσμου να είναι η αναμενόμενη.
Όπως λεγόταν," ...δύσκολο θέμα.."
Απογοητευτήκαμε. Όμως δεν σταματήσαμε.
Γιατί σκεπτόμαστε πόση απογοήτευση νιώθει ένα θύμα, που αποφάσισε να εκτεθεί δημόσια και να πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης που είναι μακρύς και δύσκολος.
Πώς δεν έχεις δικαίωμα να σταματάς τον αγώνα όταν ξέρεις.
Πώς δεν μπορείς, να ζητάς από ένα θύμα να συνεχίσει, όταν εσύ σταματάς στην πρώτη απογοήτευση.
Σήμερα είναι η ΒΙΑ πρώτο θέμα στις ειδήσεις.
Ο κύκλος της σιωπής σπάει, γιατί κάποια θύματα επιτέλους βρίσκονται σε θέση " δημοσίου προσώπου " και η φωνή τους είναι ηχηρή.
Τολμούν να βγουν μπροστά, να " ξανά ζήσουν " αυτό που άλλαξε την ζωή τους, τον χαρακτήρα τους.
Σήμερα μιλάμε στα κοινωνικά δίκτυα, για ανθρώπους που η επαγγελματική τους ιδιότητα είναι γνωστή σε όλους μας.
Όμως αυτό συμβαίνει και σε ανθρώπους δίπλα μας.
Ας σταματήσουμε επιτέλους, να πέφτουμε θεωρητικά, από τα σύννεφα και ας αρχίσουμε να νοιαζόμαστε λίγο περισσότερο ο ένας για τον άλλον.
Ας κατανοήσουμε, πως η αλυσίδα σε μια κοινωνία είναι μια και η πρώτη αρχή ενάντια στην αδικία, στο κακό στη ΒΙΑ είναι ΜΙΛΑ!
Να ξέρει ο θύτης, πως οι πράξεις του δεν θα μείνουν ατιμώρητες.
Πως αν κάποιος πρέπει να φοβάται είναι αυτός, όχι εσύ όχι το θύμα
Ίσως έτσι η δύναμη της όποιας θέσης του, να μην του δίνει καν το δικαίωμα να πιστεύει, πως ποτέ δεν θα τιμωρηθεί. Ότι ο λόγος του έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από το εν δυνάμει θύμα του και έτσι το ξανασκεφτεί.
Ίσως έτσι φρενάρει περισσότερο, ο κάθε νέος εκκολαπτόμενος βιαστής.
Το στίγμα! είναι του θύτη, όχι του θύματος, που προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες και τον εαυτό του.
Οι κοινωνίες δημιουργούν πρότυπα.
Οι κοινωνίες είμαστε όλοι εμείς μαζί.
Γι' αυτό, ΜΙΛΑ.
(Το παρόν κείμενο γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2021 με αφορμή τα γεγονότα βίας στον αθλητισμό και τις επώνυμες καταγγελίες, οι οποίες έδωσαν ώθηση και διάσταση επιτέλους στην σοβαρότητα και στην ουσία του θέματος. Λείπουν πολλά ονόματα ανθρώπων που δούλεψαν πολύ, για την υλοποίηση αυτής της δράσης. θα προσπαθήσω να τα βάλω όλα στην πορεία.)
Ζωή Βουζίκα
.jpg)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου