Μην κάνεις εύκολα, ότι μπορείς να κάνεις δύσκολα ● S. thoughts |by Ε. Μίχος

 

Μην κάνεις εύκολα, ότι μπορείς να κάνεις δύσκολα

Πως μπορώ να διατυπώσω τις σκέψεις μου για αυτό το θέμα, δίχως να γίνει ο λόγος μου βαρετά καταγγελτικός, διδακτικός, να παρακινήσει τον αναγνώστη να φτάσει ως το τέλος και  να ξεκινήσει μια ανταλλαγή απόψεων για να υλοποιήσει και την βαθύτερη μου επιθυμία, να μπολιαστούν οι ιδέες μέσα από αυτή την διαλεκτική διαδικασία.

Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας ζωής από μπροστά μου, για να καταλάβω  πόσο σημαντικός είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον  χρόνο  και πως τον διαχειριζόμαστε.

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια είναι και τα πλέον σημαντικά σε αυτή την κατεύθυνση. Και ο τρόπος που λειτούργησε το εγχείρημα που ακούει στο όνομα Το Σπίτι Του Φύλακα Της Αλυκής https://www.facebook.com/groups/410909562894478

είναι καταλυτικός στη διαπίστωση:

«Μην κάνεις εύκολα, ότι μπορείς να κάνεις δύσκολα»

Θα μου πεις και με το δίκιο σου, ποιο είναι το αυτό το Σπίτι; 

(Αυτό το σπίτι χτίστηκε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 50 για να στεγάσει την οικογένεια του φύλακα της αλυκής Αγγελοχωρίου, μιας και τα χρόνια εκείνα το αλάτι ήταν μονοπωλιακό προϊόν , ακριβό και δυσεύρετο, συχνά γινόταν κλοπές κυρίως από την μεριά της θάλασσας με βάρκες. Έτσι χρειαζόταν φύλαξη. Όταν στη δεκαετία του 80 μεταφέρθηκε ο σωρός του αλατιού σε άλλο σημείο και έπαψε να είναι μονοπώλιο, έπαψε να υπάρχει η ανάγκη φύλαξης και έπαψε να υπάρχει φύλακας. Άρα το σπίτι στο σημείο που χτίστηκε δεν ήταν χρειαζούμενο στο οργανόγραμμα της επιχείρησης, και έμεινε άδειο κουφάρι, που με τα χρόνια τρύπησε και η σκεπή του και ή αυλή του γέμισε χόρτα, μπάζα και σκουπίδια.  Όποιος περνώντας δίπλα του  από την παραλία, εύκολα και ελαφρά την καρδία πετούσε ότι δεν χρειαζόταν.

Όταν τον Μάρτιο του 2018 έγινα πρόεδρος του Μορφωτικού Πολιτιστικού Συλλόγου του Αγγελοχωρίου, έβαλα σκοπό να αναζητήσω το ιδιοκτησιακό καθεστώς και να ζητήσω την άδεια να παρέμβω, με σκοπό να γίνει ένας χώρος ευχάριστος και επισκέψιμος. Τα κατάφερα και εν ολίγοις στα 4 χρόνια που πέρασαν έγινε χώρος πολιτισμού και εκδηλώσεων.)

Ιούνιος του 2018 ήταν όταν ξεκίνησα την αναμόρφωση στον περιβάλλοντα χώρο του. Βουνά τα σκουπίδια, τα μπάζα, τα χόρτα. Αφιλόξενο τοπίο που μόνο η εγκατάλειψη ξέρει πως γίνεται ένα φυσικό τοπίο με απίστευτες ομορφιές να γίνει αφιλόξενο .

Σε όλη αυτή τη διαδικασία να ημερέψω το άγριο, οι σκέψεις μου στρέφονταν συνεχώς στο πριν και το μετά. Στην διαρκή πάλη του παλιού με το νέο. Έτσι ξεκίνησε αυτή η ανάγκη να καταγράψω κάποιες από αυτές και να τις μοιραστώ, εστιάζοντας σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Πως θα γίνει να αποφύγουμε να κάνουμε κάτι με τον εύκολο τρόπο και να επιλέξουμε τον δύσκολο.

Εξηγούμαι!

Είναι πολύ παράξενο, πως  έρχεται εκείνη η ευλογημένη ώρα, που αντιλαμβάνεσαι πως, καθώς ξεριζώνεις τα αγριόχορτα για να ημερέψει το τοπίο, ημερεύει το μέσα σου. Όταν σκύβεις να μαζέψεις ένα ακόμη σκουπίδι, αφαιρείς από την ύπαρξή σου μια δηλητηριώδη σκέψη σου. Καθαρίζεις το μέσα σου κόσμο. Την μέσα σου βρωμιά. Και αντιλαμβάνεσαι πως αυτός είναι ο  δύσκολος τρόπος. Ο εύκολος ήταν να περιμένεις να το κάνει κάποιος άλλος και να βρίζεις από μέσα σου, πίνοντας τον καφέ σου, που δεν υπάρχει αυτός ο άλλος.

Και ύστερα, καθώς μαζεύεις ένα πλαστικό  μπουκάλι νερού από το χώμα, καταλαβαίνεις πως αυτό που σε κρατά στην ζωή, το νερό, είναι αυτό που σκοτώνει την ζωή. Τρισεκατομμύρια μπουκάλια έχουν παραχθεί από τότε που μπήκε στην ζωή μας αυτό το μπουκάλι και αν δεν κάνουμε κάτι να αλλάξει αυτό, θα μας πνίξει. Είναι ο εύκολος τρόπος να ξεβιδώνεις ένα καπάκι πλαστικό και να σβήνεις τη δίψα σου. Αν αναλογιστείς όμως τι θα γίνει με  το μπουκάλι που μόλις άδειασες, θα καταλάβεις πως το παγούρι που κουβαλούσες σαν παιδί, είναι ο δύσκολος τρόπος και σωτήριος για το περιβάλλον.

Περπατάς στην προβλήτα του λιμανιού και προσπαθείς να φτάσεις όσο γίνεται ποιο κοντά σε αυτόν τον ζωοδότη πύρινο δίσκο, που σβήνει τις φλόγες του πίσω από τα βουνά, και να αποχαιρετίσεις άλλη μια μέρα που έζησες. 

Σκοντάφτεις σε ένα πεταμένο ποτήρι καφέ και καθώς το πατάς, αλλού το καπάκι, αλλού το καλαμάκι, αλλού το ποτήρι. Λίγο ποιο εκεί, να και η χάρτινη βάση  με το περίβλημα από το καλαμάκι που σαν καλός νοικοκύρης το έβαλε στην τρύπα που φιλοξενούσε το ποτήρι. Συνειδητοποιείς πως τα τελευταία χρόνια, καθημερινά η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών σου καταναλώνει καφέ αγοράζοντας από κάποιο κατάστημα που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε κάθε σημείο των πόλεων και των χωριών.

TAKEAWAY. Πάρτο και φύγε.

Δεν έχει σημασία αν πάει στην δουλειά του, στα ψώνια του, στο σπίτι του, στη βόλτα του, με τον σκύλο του, με τους φίλους του. Πάντα και παντού με ένα καφέ στο χέρι και όλα τα σκουπίδια που παράγονται με την κάθε αγορά του. Η πιο όμορφη στιγμή χαλάρωσης και απόλαυσης ξοδεύτηκε ελαφρά τη καρδία βορά μιας καθημερινής συνήθειας. Και ναι! Είναι ο εύκολος τρόπος να καλμάρεις τα νεύρα σου αγοράζοντας ένα καφέ. Ο δύσκολος είναι να το φτιάξεις με τα χεράκια σου, να το σερβίρεις στο φλιτζάνι ή το ποτήρι που θα πλύνεις, να το πιείς με εκείνους που αγαπάς, την ώρα που αγαπάς.

Αυτή η λίστα, σε καθημερινή βάση θα συμπληρώνεται με παρόμοια παραδείγματα, βγαλμένα από τον παράξενα διαλεγμένο εύκολο τρόπο που διαλέξαμε να ζούμε.

Έλα να παίξουμε το παιχνίδι.

Πες μου και εσύ, τι από την ζωή σου θα ήθελες να αντικαταστήσεις τον εύκολο  με έναν δύσκολο τρόπο.

Ίσως αν συνειδητοποιήσουμε  τον τρόπο που ζούμε και αλλάξουμε ζωή, όλα να είναι καλύτερα.

Μόνιμη στήλη SHARING THOUGHTS 

✏ πένα Ευάγγελος Μίχος

     

 

 

Αγγελοχώρι

🎵 Κερασμένο 🎵