Κάστρα άπαρτα και παντοτινά ○ S.thoughts | by Giorge Kalipolitis

Κάστρα άπαρτα και παντοτινά…

Είναι η διαφορά του Nικώ από το Kατακτώ, 

παιδικά παραμύθια με Δράκους, Πριγκίπισσες 

και Απόρθητα Τείχη, 

Sύμβολο Επιτυχίας, Iσχύος, Yπεροχής 

βασικό συστατικό ιστορικών εξελίξεων 

& της παγκόσμιας μυθοπλασίας.

 Το «Kάστρο», ως έννοια, εικόνα ή αναφορά, 

Γοητεύει, Δελεάζει, Εμπνέει 

ανά τους αιώνες 

& 

στα Τέσσερα Σημεία του Ορίζοντα.

Μύθοι και πραγματικότητα, δοξασίες και χειροπιαστά γεγονότα μπερδεύονται γλυκά, αθόρυβα και σε βάθος χρόνου για να βγάλουν ένα χαρμάνι που λειτουργεί κατά περίπτωση ως «μαγικό φίλτρο» για ψυχικά τραύματα και θαύματα, γι αυτούς που το έχουν βάλει σκοπό να τα αλώσουν και για άλλους βέβαια που έχουν μέλημα, να τα προστατέψουν. 

Όσο ψηλά τα τείχη, τόσο μεγάλο το δέος και η ασφάλεια που αποπνέουν, η επιτηδειότητα και η αφοσίωση που απαιτείται αντίστοιχα. 

Το μυστικό κρύβεται στο κατά πόσο θα φέρουμε τα «κάστρα» του προσωπικού ή συλλογικού μας μύθου στα μέτρα και τις δυνατότητες μας, ή θα μας τραβήξουν με ότι αυτό συνεπάγεται στο ύψος, το στερέωμα και τις απαιτήσεις του μεγαλείου τους.

 Το ένα γλυτώνει, ενώ το άλλο λυτρώνει! Με το πρώτο  «δαμάζουμε», με το δεύτερο «ωριμάζουμε»! Το σίγουρο είναι ότι και στα δύο σενάρια ενδείκνυται προσοχή, σύνεση και αυτογνωσία, αν και μιλάμε για ένα «μυθικό εργαλείο» που μας εξαπατά και το ξεγελάμε ταυτόχρονα, για να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις στο τέλος του έργου που πάντα έρχεται αδυσώπητο. 

Ένα ακόμη «παιχνίδι υπαρξιακής ισορροπίας» που καλούμαστε να παίξουμε, μέχρι εκεί που μπορούμε να φτάσουμε κάθε φορά, για να έχουμε ελπίδες να αποκτήσουμε αυτά που έχουμε και να διατηρήσουμε αυτά που δεν έχουμε.

 Νομοτέλεια είναι να ανεβαίνουμε χωρίς να ρωτάμε πόσο και που, να αφήνουμε την εύκολο και το βολικό με μόνο στόχο την εξέλιξή μας, αδιαφορώντας για πόνους και θυσίες. Κάθε μάχη για απόχτηση ή διαφύλαξη και μια σπιθαμή έστω των τειχών του, ενός ευάλωτου πύργου, μιας απόμερης πολεμίστρας του, είναι και ένα διαπιστευτήριο ικανοτήτων, τόνωση αυτοπεποίθησης και μια μικρή μεν αλλά  πολύτιμη αχτίδα γνώσης και σοφίας. 

Μια μάχη φαντασιακή και πνευματική συνάμα, αλλά που παίρνει σάρκα και οστά πολλές φορές με εμφανή τα σημάδια και τα συντρίμμια του.  Με όπλο στην φαρέτρα μας, πέρα από την αποφασιστικότητα και την αυτοκυριαρχία.   

Φοράμε λοιπόν την πανοπλία μας, ερωτευόμαστε την πεντάμορφη κόρη που φιλοξενούν τα δωμάτιά του, φτιάχνουμε τις κατάλληλες συμμαχίες με τους «καλούς» της υπόθεσης και είμαστε έτοιμοι να ριχτούμε στην μάχη του παραμυθιού που διαλέξαμε ή μας διάλεξε, με φόντο το πολυπόθητο και πολύτιμο κάστρο.   

Δεν ρωτάμε πολλά πέρα από τον εαυτό μας, δεν λέμε πολλά παρά μόνο αν απεγνωσμένα μας ζητηθεί, δεν τάζουμε τίποτα και σε κανέναν, αλλά μόνο αφιερώνουμε τις όποιες επιτυχίες σ’ αυτούς που έπεσαν στην μάχη για να μας ανοίξουν τον δρόμο.

Ο κόσμος από ψηλά άλλωστε έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον και μια σημαία που πρέπει κυματίζει εκεί πάνω,

 λέω να είναι η δικιά μας…

Ή, όπως λέει και ο Jean...

"Μένω στα ψηλά από συνήθεια και ψάχνω στα χαμηλά χωρίς ελπίδα"!

Jean Paul Sartre 

Μόνιμη στήλη /Sharing thgouts 

Πένα ✏ Γιώργος Καλλιπολίτης   

📷 φωτογραφία συνοδείας κειμένου | Άγγελος Ζορζοβίλης  

🎶 Karma S.songs , Κερασμένο