Πρόβες σ' ένα υπόγειο ○ let the music play | by Giannis Kopsinis

 

Only white 

ONLY WHITE 

Τό συγκρότημα τοῦ Gert ἔκανε πρόβες σ΄ ἕνα ὑπόγειο. Γιά νά φτάσεις μέχρι ἐκεῖ, θάἔπρεπε νά διασχίσεις τόν ἐκθεσιακό χῶρο μιάς Αἴθουσας Τέχνης καί νά περάσεις σ΄ ἕνα δωμάτιο πού λειτουργοῦσε σάν ἀποθήκη. Στό κέντρο αὐτοῦ τοῦ δωματίου τό πάτωμα εἶχε τρυπηθεῖ καί διαμέσου μίας πρόχειρης ξύλινης σκάλας μποροῦσες νά κατέβεις στόν χῶρο πού λειτουργοῦσε σάν studio.

Ὅταν ἔφτασα τά παιδιά εἶχαν ἀρχίσει καί ὁ ἦχος ἀπό τό L.A Woman ἀκουγόταν ὡς ἔξω
τόν δρόμο. Ἄρχισα νά κατεβαίνω τή σκάλα μέ προσοχή καθώς ἡ φωνή του Gert ἔκλαιγε
«never saw a woman so alone».

THE DOORS 

Τούς εἶχα ἀκούσει γιά πρώτη φορά σ΄ ἕνα Festival Rock μουσικῆς καί ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἐπισκεπτόμουν πολύ συχνά τό ὑπόγειο γιά νά ἀπολαύσω τά δάχτυλα τοῦ Gert νά
ἀναπαράγουν μέ τελειότητα τούς ἤχους ἀπό τίς δεκαετίες του 60 καί τοῦ 70. 

Μέ διασκέδαζε νά παρατηρῶ τό βάρος τῶν ἑκατό σαράντα κιλῶν του νά ἐξαφανίζεται καθώς πηδοῦσε στό μικρό πατάρι στό ρυθμό τῆς μουσικῆς τῶν Zeppelin καί τῶν Doors. Κάποια στιγμή, πολύ καιρό πρίν, εἶχα δοκιμάσει νά τοῦ δώσω μία κασέτα μέ μουσικές των Red Hot Chili Peppers.
-Gert, ἴσως θά πρέπει νά τό πάρεις ἀπόφαση πώς τό Rock ἔχει ἐνηλικιωθεῖ.
-Γέρο μου! μοῦ εἶχε ἀπαντήσει, τό Rock ἀπό τήν γέννηση του ἦταν ἤδη μεγάλο.
Προσπαθεῖς μήπως νά μέ πείσεις ὅτι ἔχει γεράσει;

LED ZEPPELIN 

Μιλοῦσε σάν νά μοῦ ἐκμυστηρευόταν κάποιο μυ-στικό πού τοῦ ἀνῆκε κι ἐγώ σταμάτησα
τή συζήτηση νιώθοντας ὅτι δέν εἶχα κανένα δικαίωμα νά ἀγγίξω τήν πολύτιμη ἀλήθεια του.
Οἱ δύο Strato caster, τό Korg καί ἡ Premier δούλευαν μέ τελειότητα καί τό κομμάτι τῶν Doors ἔκανε τό ὑπόγειο νά φαντάζει λιγότερο ἄθλιο. Ὁ Gert μοῦ 'στειλε ἕναν χαιρετισμό ἀπό τό μικρόφωνο κι ἐγώ τοῦ τόν ἀνταπέδωσα καθώς βυθιζόμουν σέ μία πολυθρόνα πού ἦταν πεταμένη στή γωνία. Ἐπαναλάμβαναν πάντα τά ἴδια κομμάτια, συγκεντρωμένοι στό παίξιμό τους καί ἀκριβεῖς, μέ ἀποτέλεσμα οἱ πρόβες τους νά μοιάζουν περισσότερο μέ συναυλίες.

Στά δύο χρόνια πού τούς γνώριζα δέν τούς εἶχα ἀκούσει ποτέ νά δοκιμάζουν ἕνα
καινούριο κομμάτι. «Τό μόνο πού μπορεῖς νά κάνεις σ΄ ἕνα μνημεῖο εἶναι νά τό 
ἀναπαλαιώσεις, ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐπέμβαση εἶναι βλασφημία» 

ἔλεγε ὁ Gert καί στό ὑπόλοιπο group φαίνονταν ὅλοι νά εἶναι σύμφωνοι.

Τό μνημεῖο τους λοιπόν, ξεδιπλωνόταν κομμάτι τό κομμάτι, πάντοτε ἴδιο σάν ὀρθόδοξη
λειτουργία. Ἀφέθηκα στή μελωδία τῶν τραγουδιῶν βυθισμένος στήν πολυθρόνα καί
νιώθοντας πώς αὐτός ὁ ἦχος ἦταν ἀκατάλληλος γιά νά ἐπενδύσει μουσικά τίς σκέψεις μου,
τίς ἐγκατέλειψα.
Ἐκείνη τή στιγμή ὀνειρευόμουν μόνο ἕνα πράγμα. Θά ΄θελα νά' μουν ὁ Gert μέ ὅλα τά ἑκατόν σαράντα κιλά του!

 Μόνιμη στήλη let the music play 
Απόσπασμα από το βιβλίο “Only White” που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο του 2022
Πένα ✏ Γιάννης Κοπσίνης 

🎶Κερασμένο 

Υστερόγραφο : Κάτι για την μέρα .....Σήμερα 21 Ιουνίου , Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής 

Ημέρα της Μουσικής άρχισε να γιορτάζεται στο Παρίσι το 1982, με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Πολιτισμού Ζακ Λανγκ, ενώ το 1985 ο θεσμός εξαπλώθηκε έξω από τα γαλλικά σύνορα. Η Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1985, ήταν η πρώτη εκτός Γαλλίας χώρα στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή της Μουσικής.