Ναι, χάσαμε το βήμα μας λίγο και κοντοσταθήκαμε σε κάθε στενό σοκάκι, του μυαλού μας. Ταξιδέψαμε σε μέρη γνωστά και άγνωστα της ζωής μας, με βαλίτσες την απορία και φίλο την μοναξιά. Στο δρόμο καθώς πηγαίναμε, συναντούσαμε γνωστούς και άγνωστους τύπους, του εαυτού μας και των συνηθειών μας, που όμως, όπως σε κάθε ταξίδι πρέπει να προσαρμοστούν στα δεδομένα του.
Το ταξίδι αυτό, παγκόσμιο μεν, αλλά τα χιλιόμετρα έβγαιναν άνετα μιας και το μέσο μετακίνησης σε μετέφερε παντού και γρήγορα. Η διαδρομή πάλι, παρ όλη την ευκολία, κουραστική, γιατί ότι έβλεπες, ήταν καινούριο και παλιό μαζί, σε έναν συνδυασμό που η αντίδραση σου έπρεπε να είναι η ακινησία.
Ανοίγεις την βαλίτσα για να δεις τι κουβαλάς, βγαίνει μαζί η απορία..και κάθε μέρα μια καινούρια. Λίγο φόβος για το άγνωστο, λίγο η βουή από όλους όσους κάνουν την ίδια με σένα διαδρομή και λίγο οι αρχηγοί του ταξιδιού που για την προστασία σου, αυξάνουνε τα μέτρα ασφαλείας.
Μένουμε μέσα, έλεγαν, αλλά εμείς αρχίσαμε να βλέπουμε και προς τα μέσα μας. Οι πιο απλές συνήθειες άλλαξαν, το μούδιασμα κυρίαρχο σε όλη μας την ύπαρξη.
Η ρουτίνα μας έγινε το ζητούμενο, αλλά και το απαγορευτικό μονοπάτι. Τα γραφεία άδειασαν, τα μαγαζιά έκλεισαν, οι δρόμοι ερήμωσαν, οι ταβέρνες έπαψαν τις μουσικές και οι ζωές, έτσι ξαφνικά άλλαξαν. 12Ώρα δουλειάς έγιναν ώρες που μένουμε σπίτι. Άνθρωποι που μοιραζόμασταν από την καλημέρα μέχρι τον καφέ την ένταση την διαφωνία αλλά και το κρασί, έβαλαν μάσκα και γάντια και την απόσταση ανάμεσα μας όπως και μεις.
Παράλληλα, στη διαδρομή το ταξίδι είχε απώλειες. Kάθε απώλεια σηματοδοτούσε έναν καινούριο φόβο για το αύριο όλων μας. Κάποιοι βέβαια μαζί με τους αρχηγούς, ήταν η ομάδα διάσωσης του ταξιδιού. Γι αυτούς σήμαινε δουλειά, δουλειά, με όποιες δυσκολίες. Τους ονομάσαμε, ήρωες. Βρίσκονταν κυρίως στην ανάρρωση όσων έπεφταν στην πορεία και στην τροφοδοσία των υπολοίπων.
Και οι μέρες περνούν, μέσα σε ένα ταξίδι μοναχικής διαφορετικής παρέας.
Βρήκαμε, χάσαμε, αναθεωρήσαμε, φοβηθήκαμε αισιοδοξήσαμε, αλλάξαμε, αγαπηθήκαμε πιο πολύ ή είδαμε κάτι σημαντικό για την ζωή μας, ίσως ακόμη και την ζωή μας.
Είναι, πως να το πω, σαν ξαφνικά να βρεθήκαμε όλοι με μια ίωση σοβαρή, σε νοσοκομείο με δωμάτια, άλλα λουξ, άλλα, κρεβάτια στον διάδρομο, περιμένοντας να γίνουμε καλά, να ξαναγυρίσουμε στους πρότερους ρυθμούς κανονικότητας μας. Έτσι ήταν αυτό το ταξίδι.
Νοερό και πραγματικό, με έναν κίνδυνο, ορατό και αόρατο.
Με βήμα λίγο χαμένο, έτσι τελειώνει και φτάνει ο καιρός να βγούμε στα φώτα της πόλης.
Με μια θολούρα.
Αρχίζεις ξανά να προχωράς. Αργά, λίγο κοντοστέκεσαι, κοιτάς, λίγο φοβάσαι, λές μήπως να πάω πίσω, καλά ήμουν και μέσα…..
Φώτα της πόλης.
Η μόνη εικόνα μετά από το ταξίδι ‘μένουμε σπίτι’, είναι, τι σημαίνει σπίτι τελικά.
Κάνω ένα βήμα.
Καθαρίζει η εικόνα μέσα μου, περισσότερο.
Όχι! Σπίτι μου, είναι η ζωή μου, λέω στον εαυτό μου με σιγουριά.
Κάνω άλλο ένα βήμα.
Είναι οι επιλογές μου, οι άνθρωποι που μοιράζομαι την καθημερινότητα μου, η δουλειά μου, τα ταξίδια μου, οι προσδοκίες μου και τα όνειρα μου. Είναι όλα όσα είμαι και κάνω κάθε μέρα. Ότι στολίζω ότι αγγίζω ότι αγκαλιάζω ότι αγαπώ ότι ελπίζω ότι επιθυμώ. Αυτό είναι το σπίτι μου.
Κι’ άλλο βήμα, πατώ καλύτερα, συνειδητοποιώντας, πως μέσα από ένα φαινόμενο που με έκλεισε στο σπίτι, είδα!
Είδα τη γη, μέσα από την “στασιμότητα’’ να γίνεται πηγή ζωής, να λέει, πως εγώ την χρειάζομαι, όχι αυτή εμένα, αποδεικνύοντας με την αποχή μου, πως μπορεί να είναι πλήρης και όμορφη.
Το πρώτο μου σπίτι που οφείλω περισσότερο σεβασμό, είναι η γη που με φιλοξενεί.
Επόμενο βήμα, σταθερό. Σκύβω πάλι, προς τα μέσα.
Το δεύτερο σπίτι μου, εμένα.
Μονολογώ. Το σπίτι σου πρέπει να το προσέχεις, να το αγαπάς. Να φροντίζεις ποιον βάζεις μέσα, πως το διακοσμείς, να μην το υπερφορτώνεις, να το τιμάς.
Έτσι όταν μένεις με αυτό και μόνο, να ξεκουράζεσαι, από το ταξίδι της ζωής.
Βήμα ξανά, σκεπτόμενη απώλειες, αλλαγές, οικονομικές επιπτώσεις, αλλαγές στην αρχή της ελευθερίας. Αρχίζω να συνωμοτώ. Όχι, δεν είναι η ώρα! Πρώτα σβήνεις τη φωτιά και μετά ψάχνεις πως και γιατί ξεκίνησε..
Φώτα της πόλης, καθαρίζουν σιγά σιγά.
Θα αλλάξουν πράγματα στην νέα πορεία, είναι βέβαιο. Αλλά αυτό που έχει σημασία, είναι να προχωράς.
Κάθε ταξίδι, έχει κάτι να σου χαρίσει, για το επόμενο.
Φώτα της πόλης Μάης 2020.
Σκέφτομαι τα σαλιγκάρια, που κουβαλούν το σπίτι τους όπου βρίσκονται, έτσι κι εμείς…
Τα άλλα σπίτια είναι οι τοίχοι, η τύχη, η δουλειά, οι επιλογές του καθενός μας.
Σημαντικά και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε πιο σοφοί ίσως, έστω και για λίγο.
Την μεγαλύτερη αξία όμως ,την έχει η ζωή.
Η ζωή, γιν και γιαν.
Η ζωή..,
Ίσως να σου χαρίζει αυτό που χρειάζεσαι τελικά.
Ένα μάθημα, ένα διάλειμμα, μια εμπειρία, μια δοκιμασία, μια ευκαιρία.
Αφού στο τέλος, πάλι εσύ θα δώσεις το όνομα
Όταν βγεις, στα φώτα της πόλης, ξανά.
Δημοσιεύθηκε για διαγωνισμό ελεύθερου θέματος σε περιοδικό τον Μάιο του 2020
Πένα ✒ Ζωή Βουζικα
.jpg)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου