Αγαπητή μου Zωίτσα, ( ή αλλιώς..και που λες Ζιζή μου ) Καλησπέρα σου από τα χαρακώματα της δουλειάς. Η ομάδα μας δεν είναι γραφείο πια, είναι εργοτάξιο αντοχής κι όλοι κουβαλάμε τις εκκρεμότητες σαν μάρμαρα στον Παρθενώνα: ιδρώτας, πόνος, και ένα χαμόγελο "όλα καλά" για ξεκάρφωμα.» Μπράβο. Όχι που δεν θα το καταφέρναμε κι αυτό. Θέλω όμως να σου θυμίσω κάτι: έρχονται διακοπές. Ναι, ναι, καλά διάβασες. Όχι ψευδαίσθηση. Όχι όνειρο. Όχι “μία μέρα θα φύγω κι εσύ θα κλαις”. Κανονικές, με εισιτήριο που δεν έχεις κλείσει , βαλίτσα και μαγιό που δεν έχεις προλάβει να δοκιμάσεις. Οπότε πριν τυλιχτείς σαν spring roll μέσα σε χαρτιά, excel και την to do list, θέλω να σου πω: Δεν πειράζει αν κάτι μείνει «για Σεπτέμβρη». Εκείνος είναι μεγάλος, θα το αντέξει. Δεν χρειάζεται να κουρέψεις τις λίστες. Εσύ να κουρευτείς χρειάζεσαι. Κανείς δεν θα πεθάνει αν το email απαντηθεί μετά τις πατητές σου στη θάλασσα. Και όχι, δεν θα πάρεις δουλειά μαζί για να «ρίξεις μια ματιά». Δεν είσαι τελωνειακός ...